بنا بر برخی  روایات مشهور  در چنین روزی در سال 57 هجری قمری حضرت امام محمد باقر(ع) معدن علم  و حلم و در یای جود وکرم  در مدینه به دنیا آمدند . پدر بزرگوارشان ، حضرت على بن الحسین ، زین العابدین ع ، و مادر مکرّمه شان، فاطمه معروف به امّ عبدالله  دخترامام حسن مجتبى است.مورخین شهادت امام باقرع  را د ر روز دوشنبه 7 ذیحجّه سال 114 هجرى قمرى در 57 سالگى، به دستور هشام بن عبدالملک خلیفه اموى روایت کرده اند . مزار شریف آن حضرت  در مدینه در قبرستان بقیع است .امام  باقر ع در واقعه  کربلا حضور داشتند  و در  آن زمان سه سال و شش ماه و ده روز از سنّ مبارکش گذشته بود. حضرت باقرع ، معروف به باقر العلوم یعنی "شکافنده علم ها"،  به علم و دانش و فضیلت و تقوا معروف بود و پیوسته مرجع حلّ مشکلات علمى مسلمانان به شمار می رفت.  آن حضرت در دوره امامت شان  بر آن شد ند تا انحراف حاکمان و دورى آنان از حقایق اسلام را به مردم بفهماند و براى مسلمانان آشکار سازند .امام محمّدباقرع  در دوران امامت خود، به نشر و پخش معارف دین به ویژه فقه و احکام اسلامى پرداخت و ضمن حلّ مشکلات علمى به تعلیم و تربیت شاگردانى فاضل و آگاه مانند: محمّد بن مسلم، زرارة بن اعین، ابونصیر، هشام بن سالم ، جابربن یزید ، حمران بن اعین و بُرید بن معاویه عجلى، همّت گماشت.آن حضرت در فضل و فضیلت، زهد و تقوا، اخلاف و معاشرت، سر آمد بزرگان بنى هاشم در عصر خود بود. حوزه علمیه ایشان  براى صدها دانشمند و محد ّث که تربیت کرده بود پایگاهى مهّم به شمار می آمد. جابر جعفى می گوید: «ابوجعفر هفتاد هزار حدیث براى من روایت کرد.» .
امام  باقر ع  با پنج خلیفه از خلفاى بنی امیه ؛ ولید بن عبدالملک ،  سلیمان بن عبدالملک ، عمر بن عبدالعزیز ،  یزید بن عبدالملک و هشام بن عبدالملک هم عصر بودند .  امام در  زمان خود مرکز علمى اسلامى را  پی ریزى کردند  که در زمان فرزند بزرگوارش امام جعفر صادق ع  به ثمر  رسید. روش کارسیاسی  پیشوایان ما به ویژه امام سجّاد و امام باقرع  که در اوضاع فشار و خفقان به سر می بردند به شیوه مخفى بود. بدین گونه که ایشان با گردآوری شیعیان و تجهیز آنان به علم ودانش ، آنان را در برابر جور و فساد حکام روز آگاه می ساختند . همین کارهاى پنهانى، گاهى که آشکار می شد، خلفا را به شد ت بر می انگیخت . سرانجام، امام باقرع  که پیوسته مورد خشم و غضب خلیفه وقت، هشام بن عبدالملک بود، به وسیله ایادى او مسموم شد و در سال 114 هجرى به شهادت رسید. پیکر مطهر  آن بزرگوار، کنار قبر پدر بزرگوارش، در قبرستان بقیع، به خاک سپرده شد.